Popołudniowe sobotnie godziny zapisały się na kartach międzyrzeckiego parku Potockich dziecięcym śmiechem i gwarem, jaki zapanował podczas rodzinnego pikniku. Plac wypełniły kolorowe dmuchańce, stoiska kiermaszowe i animacyjne, pojawiły się różnorodne oferty gier i zabaw dla dzieci i ich rodziców. Nie zabrakło waty cukrowej i popcornu, wielkich baniek mydlanych, kolorowych warkoczyków i malowania twarzy. Mnóstwo zabawy dostarczyło kino 9D oraz możliwość pozowania do wspólnego zdjęcia z wielkim chodzącym pluszowym misiem.
Chętni mogli skorzystać z bezpłatnego pomiaru tętna, ciśnienia i cukru, które oferowali pracownicy międzyrzeckiego szpitala powiatowego. Pomiary wykonała ratowniczka Ilona Zbaracka. Ofertę edukacyjną przygotowały Szkoła języka angielskiego Eduland oraz Szkoła Muzyczna I stopnia, natomiast konsultanci firmy Lukman prezentowali systemy telekomunikacyjne.
W trakcie tego radosnego spotkania odbyła się również akcja charytatywna na rzecz małego Wiktorka Zawadzkiego, który urodził się z połową serduszka i obecnie potrzebne są środki na leczenie w Bostonie. Grupa Babski Międzyrzec przygotowała stoiska kiermaszowe i grilla, przy których zbierano datki do puszek. Tym sposobem uczestnicy wydarzenia mogli wesprzeć chłopca i jego rodziców w dążeniu do odzyskania zdrowia.
Nad przebiegiem wydarzenia czuwał dyrektor Miejskiego Ośrodka Kultury w Międzyrzecu Podlaskim Andrzej Marciniuk, który opowiedział nam, co tego dnia odbywa się podczas rodzinnego pikniku.
Relacja filmowa na profilu społecznościowym Radia Biper:
O pikniku rozmawiamy z dyrektorem MOK Andrzejem Marciniukiem <<==>> LINK
Wieczorem plac imprezy wypełnili starsi imprezowicze, którzy z przyjemnością, nie szczędząc oklasków, wysłuchali koncertów grupy Takatu oraz sióstr Dagmary i Martyny Melosik, którzy zaprezentowali zarówno starsze, jak i najnowsze utwory z własnego repertuaru.
TAKATU
To nowy artysta pod skrzydłami Sony Music Entertainment, którego twarzą jest Martyna Lasiecka, znana z występu w programie „Szansa na Sukces”. Muzyka zespołu to sentymentalny powrót do dyskotek z lat osiemdziesiątych z domieszką smacznie wplecionej nowoczesnej elektroniki. Historia zespołu ma swój początek w roku 2018, kiedy to Martyna Lasiecka założyła wspólnie kilkoma znajomymi muzykami z Białej Podlaskiej zespół, którego założeniem było wykonywanie tzw. coverów, czyli własnych interpretacji utworów znanych wykonawców oraz dobra przy tym zabawa. W latach 2018-2020 jako Martyna Lasiecka & Different Colors Band występowali na kilku koncertach w Polsce. Po jednym z koncertów zespołu w Warszawie otrzymali propozycję od profesjonalnego managera i producenta aby stworzyć własny materiał i podpisać kontrakt z dużą wytwórnią. Po trwającym prawie dwa lata okresie przygotowań, pracy w studio nagrań i na planie teledysków, pod szyldem Sony Music Polska ukazał się pierwszy debiutancki singiel Takatu „Mój lot”.
Zespół tworzą: Martyna Lasiecka – śpiew, Monika Jaszczuk – chórki, Marek Jakubiak – gitara, Łukasz Osypiuk – bas, Krzysztof Chmielewski – bębny, Andrzej Maziejuk – instr. klawiszowe.
Utwory:
TAKAKTU – Mój lot
TATKATU – Być tam
SIOSTRY MELOSIK
Dagmara i Martyna to bliźniaczki, które śpiewają, grają, komponują i piszą teksty. Ich debiutancka płyta, która ukazała się w tym roku, to autorski materiał utrzymany w stylu pop/country. Melodyjne i kobiece piosenki wyróżniają się zarówno naturalnie spójnymi głosami, przenikliwymi tekstami jak i rdzennym, gitarowym brzmieniem. Siostry Melosik, to miłośniczki wsi zakorzenione w wielkim mieście. Inspirują je podróże, najchętniej do Teksasu, Włoch i Puszczy Noteckiej. Ich artystyczna symbioza sprawia, że nie pamiętają, która napisała słowa, a która muzykę. Śpiewają po polsku i po włosku (jako Sorelle Melosik), ich teksty okrasiły utwory artystów takich jak Edyta Górniak, Grzegorz Hyży czy Ania Dąbrowska, z którą Dagmara i Martyna od dawna współpracują. 4 marca ukazała się ich debiutancka płyta „Znam na pamięć dalszy ciąg”. Siostry Melosik o sobie i swojej muzyce:
Na początku była… gitara
Dokładnie pamiętamy moment, kiedy powstała nasza pierwsza piosenka. Wróciłyśmy do domu po kolejnym jałowym dniu w studiu, podczas którego zaproponowano nam nagranie cudzych piosenek, które miałyby z nas zrobić gwiazdy. Nie chodziło nawet o to, że te piosenki były złe, wiele z nich faktycznie stało się przebojami. To my nie potrafiłyśmy odnaleźć się w nie swoich historiach, w nie swoich melodiach. Zrezygnowane chwyciłyśmy za kurzącą się od wielu miesięcy w kącie gitarę, bez planu, bez założeń. Tego wieczoru po raz pierwszy od długiego czasu muzyka stała się odskocznią, a nie planem biznesowym.
Tak powstała piosenka „Znam na pamięć dalszy ciąg”, za nią poszły kolejne.
Pop Country
Nie był to z naszej strony zabieg marketingowy zakrojony na zapełnienie jakiejś muzycznej niszy. Być może przyczyna countrowego zabarwienia naszych numerów leży w tym, że choć wychowałyśmy się w mieście, to na wsi czujemy się jak w domu. Siodłanie konia, ustawienie gruntu w wędce czy odróżnienie borowika od goryczaka nie stanowi dla nas problemu od dziecka. Z wakacji najchętniej przywozimy tłuste domowe masło i wciąż jeszcze ciepłe mleko od krowy. Ta miłość do wszystkiego, co naturalne i nieprzetworzone, przekłada się także na muzykę. Ponadczasowość brzmień instrumentów i szczerość opowiedzianej historii interesują nas bardziej niż sezonowy blichtr najnowszych trendów.
Boks
Miłość do sportu mamy po dziadku. Nawet kiedy mieszkałyśmy we Włoszech, dzwonił przekazać informacje na temat sukcesów naszych reprezentantów. Gdyby żył, pomachałybyśmy mu z ekranu telewizora podczas siatkarskich mistrzostw świata w Turynie, pogadałybyśmy z nim na temat zasadności trzeciego pojedynku bokserskiego Tysona Fury’ego z Deontayem Wilderem i ubolewałybyśmy nad utratą wielkiego szlema przez Novaka Djokovica. Same gramy w siatkówkę, chodzimy na rower, basen, tenis, konie, jednak z uwagi na grę na instrumentach wciąż jeszcze nie dotarłyśmy na ring bokserski, choć ponoć mamy do tego predyspozycje…
Nie znajdziesz nas w tłumie
DAGMARA: Nie potrafię poruszać się w rzeczywistości, w której to politycy robią show, a muzycy politykę. Nie potrafię usłyszeć drugiego człowieka w rozkrzyczanym tłumie. Nie mam też zdania na każdy temat. Coraz lepiej idzie mi odróżnianie prawdziwej ciekawości od uprzejmej prowokacji. Nie jest łatwo zaspokoić moją dociekliwość.
MARTYNA: Nie narzucam innym swojego świata, otwieram się w ciszy i poczuciu bezpieczeństwa. Od debaty publicznej wolę rozmowę przy herbacie (kawy nie piję). Lubię trochę się natrudzić, dotrzeć do źródła. Dozuję przyjemności i znam ich cenę. Jeśli prosecco, to we Włoszech. Jeśli mięso, to z polowania. W muzyce chcę mówić nie tylko szczerze, ale i mądrze. Może dlatego nie sypię tekstami jak z rękawa.
Po swojemu
Kiedy tworzymy, nie ma mowy o kompromisach. W wyrażaniu odmiennych zdań nie przesadzamy z kurtuazją. Choć nie jest to proste, czasem jedna, czasem druga z nas musi schować dumę w kieszeń i uznać wyższość pracy siostry nad swoją własną. Albo usłyszeć, że „w życiu tego nie zaśpiewam” i szukać dalej, do skutku. Kiedy jednak w grę wchodzi jakość piosenki, stać nas na pokorę. Gramy do jednej bramki, chociaż czasami zamiast piłki kopiemy się po kostkach.
Utwory:
Siostry Melosik – Wszystko jedno
Siostry Melosik – Żeńsko-Męska gra
Siostry Melosik – Równocześnie
materiał: Radio Biper Międzyrzec Podlaski
zdjęcia: Gwalbert Krzewicki
opracowanie: Anna Ostapiuk
